De Covidpandemie

‘De covidpandemie dwarsboomde alle mogelijkheden tot tentoonstellen en, erger, verhinderde lange tijd de “echte” contacten met medekunstenaars en vrienden. Ik leed eronder dat er op alle gebied minder kansen waren om in de buitenwereld inspiratie op te doen. Die stille tijd wekte in mij geen gevoel van “oef, even geen drukte, geen sociale verplichtingen, nu kan ik tot mezelf terugkeren”, zoals bij veel mensen wel het geval was. Integendeel, help!, ik kwam mezelf al genoeg tegen zonder covidrestricties!
De noodgedwongen contactarmoede, de “maskers”, de verontrustende berichtgeving, het teruggetrokken leven tastten mijn dynamiek aan om te observeren, te tekenen, materiaal te verzamelen. Niets was nog spontaan en vrij. Het heeft lang geduurd eer ik mezelf uit die passieve en terneerdrukkende gevoelens kon bevrijden.
Intussen werd ik geconfronteerd met het ouder worden. Ik besefte sterk dat de pandemie jaren wegvrat van mijn leven, van de luttele tijd die me nog rest. Dat leidde tot een diepe crisis.’